Mosgraffiti

Niet geheel schaamtevrij doneren we jaarlijks x-tallen (ik gebruik liever geen cijfers) gebruikte spuitbussen aan het containerpark. Gelukkig is de tijd van de CFK’s lang voorbij, 27 jaar om precies te zijn, en bevatten de spuitbussen geen ozon-vretende drijfgassen meer. Maar de drijfgassen waarmee we nu verf verstuiven gaan echter ook niet geheel vrijuit wat betreft de luchtverontreiniging. Doodzonde toch als je weet dat de revolutionaire spuitbus al bestaat, maar dat de uitvoering ervan strop zit door een juridische procedureslag. Die Airopack Aerosol verstuift de inhoud van de bus door middel van perslucht. Gelukkig is de milieuvriendelijkere oplossing voor de verf in de bus (verf op waterbasis in plaats van op schadelijke oplosmiddelen) al in voege. Helaas is het gebruik, en dus de kostprijs, ervan nog in de early adopter-fase.

Werken met spuitbussen is – onze naam indachtig – een conditio sine qua non. Maar geen noodzakelijke voorwaarde waar we de paardenkleppen voor opzetten. Experiment na experiment pogen we onze voetafdruk te verkleinen. Onlangs waagde ik me dit voorjaar aan een mosgraffiti-experiment. Tot op heden kan ik niet spreken van een geslaagde proef… Ondanks de rigoureuze, bijna wetenschappelijke benadering van het experiment:

Ten eerste staat of valt een moskunstwerk met de ondergrond waarop je de groene piece schildert. De muur dient poreus, onbewerkt en in de schaduw te staan. Je wenst immers een levend mechanisme wortel te doen schieten! Oude, aftandse, bakstenen muren bieden meer grip dan gladde betonnen platen. Spreekt voor zich eigenlijk. Hout blijkt eveneens een goede voedingsbodem voor een mosproject, maar ook daar zijn bovenstaande voorwaarden in acht te nemen.

Naast de ondergrond waarop, is het soort mos waarmee je werkt bepalend of het een succesverhaal wordt. Mos dat op bomen of in gras groeit, zal het niet goed doen op muren. Plan dus geen boswandeling of een tripje naar een groene doe-het-zelf-zaak, maar schraap je mos van muren in vochtige krochten en steegjes. Muurmos heeft de genetische eigenschap ‘groeien op een muur’ in zich, iets wat je bosmos niet kan leren. Van alle muurmossen raad ik je muismos aan. Muismos typeert zich door haar bolle vorm en de lang opstaande sprietjes, en heeft van nature een betere hechtingskracht dan ‘plat’ muurmos.

En dan komen we toe aan het brouwen van het mospapje. Voeg bier, yoghurt of karnemelk en suiker toe aan een handvol gemixt mos. In welke hoeveelheden je de ingrediënten toevoegt is… arbitrair. De maatstaf is echter de consistentie van het papje. Die mag niet te lopend of te dik zijn. Daarom draagt yoghurt mijn voorkeur weg, waarmee je gemakkelijker de juiste cuisson van je pap bereikt.

Het plaatsen van je moskunstwerk op de muur is de gemakkelijkste stap. Je tekent met krijt de randen van je schets en vult met een verfborstel de tekening in met mospap. Ga je over de randen? Geen probleem! Mos is allergisch aan citroen; snij een citroen in twee en wrijf het vruchtvlees daar waar het mos niet mag groeien. Daarna bestuif je dagelijks je mostekening en wacht je tot je papje pakt, wortel schiet en uitgroeit tot een bossig moswerk… of in stukjes van de muur brokkelt…

Na de zoveelste mislukte poging richtte ik me via mail tot de Hongaarse Edina Tokodi. Zij is de stichter van Mosstika Urban Greenery, een groep New Yorkse straatartiesten die groene (mos)kunstwerken maken. Als één iemand me kan helpen, is zij het toch! Niet?
Haar stilzwijgen over de geheimen van mosgraffiti, noopt mij te concluderen dat je eigen mosgraffiti maken een fabeltje is. Toch op basis van een papje. Want als je zeer aandachtig kijkt naar ‘geslaagde’ mosgraffiti of foto’s ervan op het internet, lijken de werken me meer het resultaat van creatief cut-’n-paste. Plukken mos die met eco-vriendelijke lijm in de schets worden ‘ingeplakt’.

Tot zover mijn mosgraffiti-experiment. Weet jij het geheime ingrediënt of de ontbrekende factor om tot een succesvolle mospapgraffiti te komen? Laat maar weten!